Tes vinteún anos.
 Non che defino a ti,
 digo que os tes,
 que os tes apreixados na cova do puño.
 Vinteún anos como un anaco de metal
 ou un anfibio.

 Es tan novo...

 Non sei onde remata a propiedade sobre un mesmo.
Penso nos xestos
 voluntaria/involuntariamente fermosos
e no lugar de intercambio entre conciencia
e sensibilidade.
Así que non o sei,
non cho preguntei,
se che estou a definir ou non.
Defino unha coordenada
da túa planificación cromosómica,
descoñezo se chegaches a pensar
na propiedade diso.

Pola contra,
si teño a certeza
de que estás
na tremenda espesura desta luz amarelenta
que o lambe todo,
que todo o celebra.
Que lambe
con igual ledicia
o que nace
e o que podrece.
Estás
na brutalidade desta luz
que rebentou tódalas margaridas,
que tatúa
os millóns de ángulos rectos desta cidade
sobre esta cidade.
Porque neste ir sempre diante de todo,
na primeira parte do movemento,
nesa mestría das transicións empezada na luz
que é propia do ser vivo
andas ti.

Tes vinteún anos
e creo que é posible
que os vinteún anos
en realidade
estean en ti.
Un centro branco no medio do estómago,
vinteún anos a se esfiañar en tódalas direccións,
a bombear o movemento,
a súa primeira parte.
Porque todo movemento teu (teu?) é xusto e necesario,
porque bailas a vida igual que se medra,
xusta e necesariamente.
Estás a bailar a vida
no borde acuoso e fraxilísimo,
no borde mesmo
dos vinteún anos.

Es tan novo...